Κυριακή 29 Ιουλίου 2018

Δεκατέσσερα χρόνια χωρίς τη Ρένα Βλαχοπούλου

Η φετινή, δέκατη τέταρτη, επέτειος του θανάτου της Ρένας Βλαχοπούλου βρίσκει την Ελλάδα σε πένθιμο κλίμα. Η πρόσφατη τραγωδία στην Αττική, με δεκάδες ανθρώπων, ανάμεσά τους και πολλά παιδιά, να έχουν βρει τραγικό θάνατο μέσα στις φλόγες δεν έχει αφήσει κανέναν μας ανεπηρέαστο. Αντί για την "καθιερωμένη" απαρίθμηση αναμνήσεων από την καριέρα της μεγάλης ηθοποιού και τραγουδίστριας, μιας καριέρας που συνδέθηκε με το κέφι και την αισιοδοξία, σήμερα έχω τη διάθεση να την ακούσω σε τραγούδια που ταιριάζουν στη βαριά ατμόσφαιρα του φετινού καλοκαιριού.

Ειδικά αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές στην Αθήνα βρέχει. Και το τραγούδι της Ρένας που μου έρχεται πάντα στο μυαλό όταν βρέχει είναι το "Πρωτοβρόχι", ένα θλιμμένο καλοκαιρινό τραγούδι που άκουγα τέτοιες μέρες πριν από δεκατέσσερα χρόνια.



Δυο δεκαετίες αργότερα η Ρένα Βλαχοπούλου τραγούδησε σε μια επιθεώρηση στο θέατρο Ρεξ ένα τραγούδι του Σάκη Τσιλίκη σε στίχους Κώστα Νικολαΐδη και του Γιάννη Καλαμίτση με τίτλο "Το θαύμα". Με αφορμή βέβαια από την τότε τρέχουσα πολιτική κατάσταση, η Ρένα τραγουδούσε για έναν κόσμο που θα άλλαζε πραγματικά αν σταμάταγε του κόσμου το κλάμα και αν είχαν όλα τα παιδιά ό,τι τους λείπει...



Δυστυχώς το θαύμα δεν έχει γίνει ακόμα και, όπως τραγουδούσε η Ρένα σε μια άλλη επιθεώρηση μια δεκαετία αργότερα, σε στίχους που έγραψε ο Άγγελος Πυριόχος πάνω στη μελωδία του "What a Wonderful World", στον "Όμορφο κόσμο" μας υπάρχουν πολλά κλαμένα παιδιά και, αντί για παιχνίδια, φωτιά...



Ας ευχηθούμε όλες και όλοι να μη ζήσουμε άλλη τέτοια τραγωδία. Ας έχουν δύναμη και κουράγιο οι συγγενείς των ανθρώπων που χάθηκαν.

Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2018

Εννιά χρόνια χωρίς τη Δανάη Στρατηγοπούλου


ΖΩΗ
Η νύχτα βλάστησε — και  πέταξε αστέρια       
                κι άλλα ήταν χέρια
                                                κι άλλα ήταν πουλιά.
Γράψανε μήνυμα — το διάβασα και… πάει,
                ποιος μου κρατάει
                                                στα στήθη την καρδιά;
«Πιάσε την ώρα σου — και κάνε την τραγούδι,
                βάλε για χνούδι
                                                του Ήλιου τη ματιά,
μην καρτερείς ναρθεί, φτιάχτην μονάχη,
                και τότε θα ‘χει
                                                κι αλήθεια και φωτιά».
Κι εγώ που ‘μαι παιδί, παιδί σαν όλα τ’ άλλα
                έγινα στάλα,
                                                ιδρώτας και βροχή,
και το τραγούδι μου τραγούδισμα της Πλάσης.
Κι ως να το πιάσεις
                                                εγράφτηκ’  η Αρχή…


                                       Από την ποιητική συλλογή 
                                       της Δανάης Στρατηγοπούλου 
                                       Οι λέξεις
                                       (εκδ. Φύκιρης, 1994)



ΜΟΥΣΙΚΗ

(Στον Δαμιανό Στρουμπούλη, Πειραιά)

Η Αόρατη Συμφωνία έγινε. Ξεκίνησε από τα εφτά επουράνια, αγκάλιασε τα σύννεφα, έφτασε στις βουνοκορφές τους Ελλάδας, κύλησε ώς την Αττική Γη, λούστηκε στο φως της, τραγούδησε, αντιλάλησε μέσα σε δύο ερωτευμένα παιδιά τούτης της εκπληκτικής στιγμής και ύστερα ανάλαφρη κι ευτυχισμένη ξανάφυγε στα ύψη της δυο νότες λιγότερη.

Υ.Γ.
Μόνο με μουσική πληρώνονται τα δώρα
που βγαίνουν από την ψυχή των φίλων.
                                                         Id.

                                       Από το βιβλίο
                                       της Δανάης Στρατηγοπούλου

                                       Η συνέντευξη
                                       (εκδ. Φύκιρης, 1991)




Η Δανάη Στρατηγοπούλου που πέθανε σαν σήμερα, πριν από εννιά χρόνια, λάτρευε τη ζωή και το έδειχνε με κάθε τρόπο, μέχρι το τέλος. Καλλιτέχνιδα, ποιήτρια, αγωνίστρια, σύζυγος, μάνα και γιαγιά. Και φίλη, καλή φίλη... Όλους αυτούς τους ρόλους τους εμπότισε με την αγάπη της για τη ζωή που την άφησε παρακαταθήκη στην κόρη της, Λήδα Χαλκιαδάκη, και τα εγγόνια της Γιώργο, Ευδοκία και Κώστα. Αλλά και σε όλους εμάς που είχαμε την τύχη να απολαμβάνουμε τη συντροφιά της, τη σοφία της και πάνω από όλα, τη Μουσική της, δώρο ακριβό από την ψυχή της για τους φίλους και τις φίλες της Τέχνης της: της μεγάλης τέχνης των "μικρών" τραγουδιών...


Διαβάστε εδώ για τη ζωή και το έργο της Δανάης Στρατηγοπούλου. Και ένα από τα ωραιότερα κείμενά της γραμμένο για τον άντρα της Γιώργο Χαλκιαδάκη εδώ.